Joop van der Hor, geboren in 1954 in Rotterdam, is een betrokken inwoner van Spijkenisse. Hij is naast columnist, ook trouwambtenaar, presentator, schrijver, ambassadeur van Villa Joep en pakt nog meer op wat op zijn pad komt. Hij werkte als persvoorlichter van de politie, is getrouwd en woont nu met zijn vrouw Gina in een appartement op de Hongerlandsedijk. In 2018 ontving hij de Nissewaardpenning uit handen van burgemeester Salet voor zijn inzet. Hij kijkt veel om zich heen en schrijft over allerlei zaken in zijn columns.
Ik heb een baan waarbij je moeilijk, eigenlijk helemaal niet thuis kan werken. Neem tenminste aan dat stelletjes die willen trouwen niet bij mij thuis in het huwelijksbootje willen stappen. En dat terwijl er vlak voor mijn deur een aanlegsteiger ligt! Maar als ambtenaar van de burgerlijke stand van de gemeente Rotterdam is het ook niet toegestaan om in Spijkenisse mensen te trouwen. Kortom, thuiswerken is voor mij onmogelijk en dus ben ik aangewezen op openbaar vervoer per overvolle metro of moet ik de auto nemen en na een huwelijk dik 15 euro aftikken want mijn werkgever geeft daar geen vergoeding voor en een plekje in de garage bij het stadhuis, nee die laten ze liever leeg staan dan dat ze de deuren gastvrij openen voor de babs die zich in het OV o zo ongemakkelijk en onveilig voelt!
Afgelopen woensdag met de metro dus naar het stadhuis aan de Coolsingel. Op de heenweg ging het redelijk goed met een lange metrotrein zo rond 10 uur in de ochtend waarbij mensen op goede afstand van elkaar bleven en, op een enkeling na, iedereen een mondkapje droeg. Maar terug ging het, zoals wel vaker de laatste tijd, alles behalve goed. Op station Beurs leek alles nog in orde te zijn. Op het hele perron stonden zo’n 20 reizigers allemaal op afstand van elkaar. Reden waarom ik nu wél met de metro ga, maar niet in de spits want dan puilen de wagons bijkans uit. Maar toen de metro de tunnel uitkwam zag ik het al; foute boel! Een heel klein treintje, stampvol afgeladen met mensen die of geen mondkapje droegen of het onder hun kin hadden hangen. Het leek mij dus beter om deze unieke kans op corona maar voorbij te laten gaan. Dat werd dus weer 12 minuten wachten voordat de volgende metro richting De Akkers zich wederom zou aandienen. De eerstvolgende was dus de trein naar De Slinge en die was half vol, zo zou ik het als optimist normaliter betitelen, maar in dit geval dus echter als half leeg! Vlug ingestapt want ik voelde aan mijn water dat het richting Spijkenisse wel heel anders zou kunnen zijn. En dat werd het ook. Ondertussen voelde ik het water klotsen. Niet onder mijn oksels van het angstzweet maar tegen de wand van mijn getergde blaas. Als man die de 60 ruim is gepasseerd wil je nog wel eens op de meest onmogelijke momenten moeten plassen.
Na twee lange ‘Slinge’ treinen zonder al te veel passagiers kwam daar weer een korte zeer volle trein richting Spijkenisse. Een andere keus had ik niet en ik stapte noodgedwongen maar in. Alle raampjes bleven potdicht en de kachel stond op standje crematie. Spaans benauwd kreeg ik het. Ook gingen de deuren niet automatisch open bij de stations waardoor er amper frisse lucht binnenkwam en het virus welig kon rondwaren. Tegenover mij stond een agressief kijkende jongeman met grote verwilderde ogen mij aan te staren met een blik alsof hij wilde zeggen; ‘Nee ik doe geen mondkapje op, waarom zou ik. De cocaïne in mijn lijf beschermd mij immers voor alle andere rotzooi.’ Of de man echt bol stond van de coke? Ik denk van wel, ik heb vaak genoeg met dergelijke lieden te maken gehad. Eerder de dag had ik al woorden gehad met een onwillige fotograaf die weigerde om in het stadhuis een kapje op te doen. ‘Ik heb een ontheffing’. Toen ik hem vroeg deze te tonen bleek hij, hoe verrassend, die niet bij zich te hebben. Een door mij aangeboden mondkapje weigerde hij waarna ik heb hem de toegang tot de trouwkamer heb moeten ontzeggen en hem na een scheldpartij zijnerzijds, met lichte dwang het stadhuis uitgezet.
Wie deze column leest, ga niet in discussie met mij over mondkapjes, ik heb er ook een pesthekel aan. Maar willen we uit de pandemie raken dan zullen we door de zure appel moeten bijten of we willen of niet. En wil je niet? Prima, maar neem dan lekker de fiets of ga lopen. Dan heb je van niemand last en niemand van jou, hoef je geen mondkapje te dragen en draag je op een gezonde manier bij aan het bestrijden van iets wat niemand wilt.
Beeld: MRDH
Heb jij iets gezien, meegemaakt of staat er nog iets bijzonders te gebeuren? Tip onze redactie. Je kan ons een WhatsApp sturen of mailen naar: [email protected]
