Joop van der Hor (Rotterdam 1954), is een betrokken inwoner van Spijkenisse. Hij is naast columnist, auteur, verslaggever, presentator, ambassadeur van Villa Joep , ook host van twee talkshows ‘het Zuiden’in theater Zuidplein en ‘Chateau du Toksjoo in het Kasteel van Rhoon. Hij werkte als persvoorlichter van de politie, is getrouwd en woont met zijn vrouw in een appartement langs de Oude Maas in Spijkenisse. In 2018 ontving hij de Nissewaardpenning uit handen van burgemeester Salet voor zijn inzet. Hij kijkt veel om zich heen en schrijft columns over allerlei leuke en narrige zaken. Rechtstreeks reageren kan via #vuilnisbak.
Ik woon tot bijna volle tevredenheid in een appartementencomplex in de gemeente Nissewaard met een prachtig uitzicht over het water van de Oude Maas en de daarop voorbij varende zeeschepen met in hun buiken vermoedelijk de meest giftige vloeistoffen en gevaarlijke lading, want ze varen richting Chemours in Dordecht en de chemische fabrieken bij de Moerdijk. Bij een eventuele aanval van de Russen of misschien zijn het straks wel de Amerikanen, zit ik ook eerste klas zo dichtbij de petrochemische industrie en zal mijn lijden kort zijn. Tot die tijd mag ik genieten van mijn uitzicht en mij groen en geel ergeren aan het geblaf van honden die door hun baasjes urenlang alleen worden gelaten. Dankzij de onvolprezen (on)frisse luchtkokers is het soms net alsof er een grote blaffende herdershond in de logeerkamer zit opgesloten en dat het kutkeffertje helemaal beneden, voor mijn deur staat te keffen.
Ik heb vele jaren in een eengezinswoning gewoond met pal naast bij een hele enge hond met een nog veel engere buurman. Dat laatste vond hij ongetwijfeld ook van mij. Wij waren niet bepaald vrienden en de oorzaak was, net als waar ik nu woon, dat hij lang boodschappen of andere dingen gingen doen en het gekwelde dier alleen achterlieten. Ik heb er natuurlijk ook wel eens eentje aangesproken. Nee, niet de hond maar het baasje. De man liet verbolgen weten dat zijn hond nooit blaft want hij had met het lieverdje een training gevolgd. Ik vermoed echter dat de hond over meer hersencellen beschikt dan het baasje of dat het niet de hond was maar zijn opgesloten schoonmoeder die zo te keer ging tijdens diens afwezigheid.
Honden in appartementen zouden eigenlijk verboden moeten worden, hoe lief en aardig ze ook zijn. Ik heb begrip voor de mensen die een hondje hebben om niet altijd maar alleen te hoeven zijn. Maar laat op jouw beurt het beestje dan niet eenzaam achter. En het blijft niet bij blaffen alleen. In de lift stinkt het geregeld naar de zeik. En geloof me, ik mag soms zelf een zeikert zijn, ik kan het echt nog wel ophouden tot ik boven ben. Sommige hondenbezitters lopen met hun hondje zelfs niet verder dan de parkeergarage om daar hun moppie tegen de bumper van een auto de poot omhoog te laten doen of hun poepie toestaan om een leuk klein drolletje in de hoek van de fietsenstalling te draaien en vervolgens ook te laten liggen.
Ik heb er eens over nagedacht en heb een mogelijke oplossing gevonden voor dit steeds groter wordende probleem, want heel veel bewoners hebben er schoon genoeg van dat hun woongenot stelselmatig wordt aangetast. Ik ga het dan ook aankaarten bij de Vereniging Van Eigenaren. Ik stel voor dat eigenaren van honden een verplichte extra VVE-bijdrage gaan betalen van 50 euro per maand. Komen er, lopende het kalenderjaar geen klachten van overlast binnen, dan krijgen zij het geld retour inclusief de geldende rente. Komen er wel klachten dan wordt de inleg gebruikt voor een leuke burendag waarbij ook de overlastveroorzaker hartelijk welkom is. Zo levert dierenleed, want dat is het toch als je je hondje zo lang alleen laat, nog iets leuks op. Ik kijk er nu al naar uit om het glas te heffen en te proosten op mijn beneden buurman en hem en zijn kutkeffertje een lang leven te wensen zodat we nog vele borrels met elkaar kunnen drinken.
Heb jij iets gezien, meegemaakt of staat er nog iets bijzonders te gebeuren? Tip onze redactie. Je kan ons een WhatsApp sturen of mailen naar: [email protected]
