Tijdens de Watersnoodramp van 1953 hielp Jaap Deurloo zijn vader met het dichten van het gat in de Zeedijk bij Oudenhoorn. Een jaar later bereikte het water van het Haringvliet opnieuw een gevaarlijke hoogte, en wederom stond Jaap paraat. „Ik ben opgegroeid met eb en vloed; water zit gewoon in m’n DNA.”
Vanaf dat moment werd hij actief als dijkwacht, en dat is hij na 70 jaar nog steeds. Waterschap Hollandse Delta liet dit platina jubileum niet ongemerkt voorbijgaan. Tijdens een feestelijke bijeenkomst kreeg hij van dijkgraaf Jan Bonjer de waterschapspenning van de Unie van Waterschappen.
„Je hebt je hele leven ingezet voor de waterveiligheid in ons gebied. Vandaag staan we stil bij een bijzonder jubileum”, aldus de dijkgraaf. „De waterschapspenning is een blijk van waardering die je dubbel en dwars hebt verdiend. Maar eigenlijk ben je gewoon een dijkwacht voor het leven.”
Jaap merkt wel dat er tegenwoordig minder waardering is voor dijkwachten dan vroeger. „Toen was het een eer als je werd gevraagd als dijkwacht. Tegenwoordig zeggen ze: wat moet je daar nou nog doen?”
Toch blijven dijkwachten volgens hem nodig. „We moeten waakzaam blijven, anders gaat het gegarandeerd een keer mis.” Gelukkig is dat maar zelden het geval. In al die jaren hoefde hij maar vier à vijf keer serieus in actie te komen.
En dat is helemaal niet erg, want: „Het is een bewijs dat we het als waterschap goed voor elkaar hebben!”
Heb jij iets gezien, meegemaakt of staat er nog iets bijzonders te gebeuren? Tip onze redactie. Je kan ons een WhatsApp sturen of mailen naar: [email protected]
