Joop van der Hor, geboren in 1954 in Rotterdam, is een betrokken inwoner van Spijkenisse. Hij is naast columnist, ook trouwambtenaar, presentator, schrijver, ambassadeur van Villa Joep en pakt nog meer op wat op zijn pad komt. Hij werkte als persvoorlichter van de politie, is getrouwd en woont nu met zijn vrouw Gina in een appartement in Spijkenisse. In 2018 ontving hij de Nissewaardpenning uit handen van burgemeester Salet voor zijn inzet. Hij kijkt veel om zich heen en schrijft over allerlei zaken in zijn columns.
Ik zal een jaar of 11 geweest zijn toen ik voor het eerst een zwarte man in levende lijve ontmoette. Ik had voorheen alleen nog maar donkere mensen in stripverhalen gezien zoals Sjimmie, het vriendje van Sjors en negers met neusbeentjes in ‘Kuifje in Afrika’. En o ja, Donald Jones op televisie die zong over ‘Ik zou je het liefste in een doosje willen doen en bewaren, voor altijd bewaren’. Maar toen was alles nog zwart of wit op TV. Meneer Wally Telgt was mijn leraar Nederlands op de Havenvakschool aan de Waalhaven, Notabene een Surinamer die hier Hollandse jochies Nederlandse taal bij bracht. Was iedereen maar zo als meneer Telgt en dan bedoel ik ook echt iedereen! Wat een super fijn mens en wat heb ik veel van hem geleerd. Zo leerde ik dat zijn buitenkleur anders was dan de mijne. Maar dat binnenin dat zwarte omhulsel wat met lichaam noemt, warm menselijk rood bloed stroomt. En geloof het of niet, maar van binnen zijn we allemaal rood, zelfs Mark Rutte en andere VVD’ers.
Ikzelf ben wit, althans in de winter. ’s Zomers word ik vaak aangesproken met ‘ben je nou alweer met vakantie geweest? Je hebt zo’n mooi bruin kleurtje!’ Maar wat als ik zwart geweest zou zijn. Zouden mensen mij dan ook zo aanspreken? Eén van de allergrootste racisten die ik ken in eigen omgeving is poepiebruin. Als de zon niet schijnt dan ligt hij wel onder de zonnebank. Hij behoort ook tot de harde kern van Feyenoord. In het stadion juicht en klapt hij voor spelers als Nelson, Malasia, Sinisterra en Dessers en buiten de Kuip spuugt hij soms letterlijk op anders gekleurde mensen. Ik denk dat alleen een hersenoperatie hem van het racisme af kan helpen. Niet door in de hersenpan te snijden, maar door er juist iets in te stoppen. Nu we het toch over voetballen hebben, wat dacht u van de politie die buiten de orde moet bewaken? De ME heeft een helm op zodat je niet kunt zien of ze wel of niet een gekleurde huid hebben. Tijdens de uitoefening van hun ambt en het hanteren van de wapenstok slaan ze, als het echt nodig is, zonder aanziens des persoons, dus je kunt niet stellen dat de politie racistisch is of zich aan discriminatie schuldig maakt. Nou was het maar zo, want de werkelijkheid is helaas anders. En dan heb ik het hier over discriminatie en racisme van binnenuit. Misschien heeft u de onthutsende documentaire gezien ‘De Blauwe Familie’ onlangs op TV gezien en anders moet u deze zeker terug kijken. Of ik mij er als oud-politieman voor schaam? ’Nee!’ Of het beschamend is? ‘Ja!’ Ik ga mij niet schamen voor het gedrag van mensen die het dragen van het uniform onwaardig zijn, dat zouden ze zelf moeten doen! Ik vind het wel erg, heel erg. In mijn tijd was het helaas niet anders. Ook toen, 40 jaar geleden, begon het met ogenschijnlijk ‘onschuldige’ grapjes. Na de Belgen moppen waren de grappen over luie Surinamers in de mode. Een ‘luie Surinamer’ of zwarte neger’ was een soort van ‘dubbelop’, een pleonasme dus en leuk dat we het vonden! De politieorganisatie was in die tijd niet echt voorbereid op de komst van allochtonen, zoals zij destijds nog genoemd werden. Altijd al een rotwoord gevonden. Ik sprak liever van ‘Hallotoon’. Daarin schuilt het woord ‘welkom’. En wat te denken hoe politiemensen van Marokkaanse komaf in opleiding worden verwelkomt? ‘Met boeven vang je boeven’. En dat zijn dan nog tamelijk onschuldige en lang niet altijd racistisch bedoelde grappen. Maar je zal zo je eerste dag aan het bureau maar beginnen…. Ik kan er hele boekdelen over schrijven. Ik heb hele fijne donkere collega’s uit pure frustratie en met pijn in het hart het korps zien verlaten omdat leidinggevenden gewoon meededen met de ‘goedbedoelde’ grappen. Jan Struijs, voorzitter van de landelijk Nederlandse Politie Bond is er duidelijk over; ‘het verrottingsproces van de cultuur binnen de organisatie begint bij het zwijgen’ Dus, wie of waar je ook bent; spreek je uit. Gewoon hardop. Spreek je uit tijdens verjaardagsfeestjes als men over de schreef gaat. Corrigeer elkaar, ook vrienden onderling. Een goede vriendschap kan zoiets hebben en anders is het geen echte vriendschap. Melden bij RADAR? Ik zeg doen! Maar verwacht daar geen wonderen van want die hebben zelf gemaakte knellende regels en zijn niet altijd in staat om sluimerende discriminatie en racisme te bestrijden. Een goede samenleving begint daar waar jij jezelf elke dag ziet, in de spiegel!
Heb jij iets gezien, meegemaakt of staat er nog iets bijzonders te gebeuren? Tip onze redactie. Je kan ons een WhatsApp sturen of mailen naar: [email protected]
